Het weerbericht voor noord-west Schotland vandaag: kans op zonnige momenten, kans op hier en daar een buitje en bovendien kan het waaien, maar misschien ook niet. Met zulk soort weerberichten moeten we het maar doen maar het klopt aardig: vandaag met half bewolkte hemel en zo’n 10 graden vertrokken uit Bonar Bridge en dus hier en daar een zonnetje. In Lairg zijn we genoodzaakt onze benzinetanks vol te gooien, want in het verlaten noorden zijn de tankstations schaars. We zitten ongeveer een ruime 2 uur te genieten van het Bob Ross landschap dat we weer voorgeschoteld krijgen, tot ik ineens een mooie plek zie om te stoppen voor een foto’tje. Toevallig staat daar ook een collega motorrijder, en wel uit België. Het begint ondertussen te spetteren, terwijl we wat foto’s voor en van elkaar maken en we vervolgen onze route weer, richting Tongue. Hier begint het inmiddels harder te regenen, maar hoe gek het ook klinkt: na drie dagen regelmatig in de regen te rijden, doet de regen doet ons niet meer zoveel meer. Zal het dan echt wennen? We hebben in elk geval de grootste lol als we in de regen de brug bij Tongue trotseren.

Pa is wel toe aan een warme kop koffie, dus we houden onze ogen open naar een tentje, maar iets vinden in dit gebied is nog niet zo makkelijk. Uiteindelijk zien we in Portnancon opeens een bordje “Tea room in 5 miles” langs te weg staan, dus die volgen we maar even. Uiteindelijk blijkt het niets meer dan een omgebouwde stacaravan op het erf van boer Geert, waarin wat stoelen en tafels gezet zijn. Kachel is er niet, en de deur staat verwelkomend open en dat bleef hij ook. Ach, wat zou het, de koffie en de chocomel smaken goed en de Scotman doet zijn best voor ons. Wat zei ik gisteren ook alweer geluk verspild hebben vorig jaar? Dat blijkt toch niet zo te zijn. Bij aankomst van deze tea room zette ik mijn motor op zijstandaard, zoals ik 9 van de 10 keer doe. Echter bleek de ondergrond toch niet zo solide als gedacht, want toen we terugliepen naar de motor en ik al kletsend met pa mijn helm op zet, zie ik van uit mijn ooghoek mijn motor bijna omvallen doordat de zijstandaard in de zachte ondergrond gezakt was. Gelukkig heb ik de reflexen van een ninja aan de speed, dus liep gelukkig goed af. We hadden alleen geen 3 seconden later bij de motoren moeten aankomen. Verder bezoeken we Smoo Cave, een grot in de rotswand aan de kust, uitgesleten door het water de afgelopen duizenden jaren. We doen de rondleiding en mogen mee in het bootje. Foto's ook weer in het album.

We worden nogmaals getrakteerd op de mooiste landschappen, maar inmiddels zijn we toch wel stiekem benieuwd naar ons onderkomen vanavond. Waarom? Nou, ik heb voor de verandering eens een ander slaapplekje geregeld. We rijden via de “Coastal Route” naar ons hutje bij Clachtoll Beach. Een houten hut in de middle of nowhere welteverstaan. Vorig jaar heeft dit echtpaar twee luxe “wooden cabins” op hun land laten bouwen, dat op 100 meter van de kust staat. Gevolg: een adembenemend mooi uitzicht, de hut is van alle gemakken voorzien, inclusief bluetooth Bose soundbar voor als er eventueel een party gegeven wilt worden. Motoren staan mooi bij de hut geparkeerd, dus dat wilt eens mens nog meer. Als je hier een week verblijft, ben je geheid helemaal zen, mits je niet gek wordt van de stilte. Van mij zelf het meest aangrijpt, is dat je in dergelijke omgevingen veel meer één bent met de natuur: de luchten veranderen constant, als een live wallpaper, maar dan in het echt en realtime. Bij ons gebeurt dit vanzelfsprekend ook, maar op de één of andere manier ben je hier meer mee bezig. Jezelf overgegeven hebben aan de elementen is nog wel de beste beschrijving, denk ik. Het meest dichtstbijzijnde restaurant is 10km rijden, in Lochinver, maar daar komen we pas achter nadat we alle motorkleding al uit gedaan hebben, dus daar hebben we geen zin meer in. We eten dus gewoon de broodjes op die eigenlijk als ontbijt morgenochtend bedoeld waren. Dat wordt morgenochtend dus even een “breakfast” langs de weg scoren.

Even voor de beeldvorming: ik zit dit verhaaltje te typen vanaf de hoekbank in de hut, met uitzicht op de zee, zoals te zien is in het fotoalbum. En ik had het gehoopt, maar het lijkt toch echt te gebeuren: de lucht lijkt open te trekken en de bewolking verdwijnt. Zullen we dan echt sterren kunnen spotten straks? Wordt vervolgd. Morgen via slinger-de-slang weggetjes af naar Shieldaig, waar we in normale B&B zullen verblijven.