riddertjesinschotland2015.reismee.nl

John de Doedelaar, voor al uw feesten en partijen.

Vandaag twee verhalen, één betalen. Gisterenavond waren we laat thuis uit Tarbert, een leuk stadje (en het enige stadje in de omgeving) op 10 minuten rijden van ons B&B. Vandaag waren er namelijk zeilkampioenschappen, dus de avond ervoor was er genoeg gezelligheid te ontdekken, vooral in vloeibare vorm, voor de meeste Schotten.

Maar laat ik bij het begin beginnen. Gisteren ging de wekker zoals bijna elke dag weer om 8 uur, in huize Glen Albyn in Invergarry. Zoals altijd, eerst lachen met Dennis, daarna ontbijten. Ik had al gezegd voor het eerst Haggis te proberen. Voor degene die het niet weten. Google! Het is hét Schotse recept bij uitstek. Nederland heeft haring, Schotland heeft haggis. Laat ik zeggen, dat ik het op gegeten heb maar het niet direct zal laten verschepen naar Nederland. Het deed me het meest denken aan gekruid gehakt, vrij scherp. Maar: alles is op gegaan! We pakken in, nemen afscheid van Dennis & Helen en vervolgen onze route onder een blauwe lucht en een graadje of 12 naar Tarbert, wat zich in een staartje van Schotland bevindt. Van tevoren had ik niets opgezocht over dit gebied, dus we wisten niet wat te verwachten. Dat is soms nog de leukste manier van reizen: alles op je af laten komen.

Eenmaal voorbij het leuke stadje Oban, ontvouwt zich voor onze ogen een waar bochtenparadijs, zoals we nog niet eerder gezien hebben. Mooi asfalt, strak asfalt, bochtig asfalt. En vooral rustig. Ik laat de Tiger even werken en zowel pa als ik genieten volop. Ondertussen… schijnt de zon nog steeds! Niet veel later komen we aan in ons B&B, genaamd “Bluebell Cottage”. Het wordt gerund door een uiterst vriendelijke man op leeftijd. Hij heeft gasten uit alle hoeken van de wereld: Japan, Australië, Hawaï en zelfs Tasmanië, zo is te lezen in zijn gastenboek. Zaten we gisteren nog in een hot tub, vandaag lijken we in het plaatselijke bejaardentehuis te zitten waar men voor een ijstijd vreest zodra de kachel onder de 33 graden komt. Uiteindelijk na veel gepriegel aan de verwarming, koelt hij dan eindelijk in de nacht af, terwijl het raam wagenwijd open staat. We rijden ’s avonds nog even naar Tarbert, waar al een duidelijke feeststemming aanwezig is. Voor de verandering besluiten we eens een soepje met lasagne te eten. Ondertussen begint het voor de verandering ook eens te regenen, hoe kan het ook anders. Als de beruchte wekker weer gaat, kijken we naar buiten en zien we dat het nog steeds bewolkt is. Maar het is wel droog, wat al een mazzeltje opzich is. Het geserveerde ontbijt is simpel, maar erg lekker. Natuurlijk eet ik weer teveel en zit even later als een Michelin mannetje op de motor. We moeten enigszins opschieten, want om 10:15 willen wij de boot pakken vanuit Tarbert naar Portavedie. Haast was niet nodig, want we zijn in 10 minuten in de haven en we zijn ruim op tijd. Terwijl we de motoren neerzetten, horen we allebei tegelijk een doedelzak spelen en we dachten eerst dat het een radio was ergens. Als we dan toch blijven zoeken naar een doedelaar, zien we ineens op een heuveltje aan het water een doedelzakspeler staan. De zeilwedstrijd is blijkbaar begonnen en alle deelnemers varen uit vanuit de haven. Even later legt John, zo heet de doedelaar, uit dat de leiding elk jaar een doedelzakspeler wilt hebben in de ochtend om de deelnemers succes te wensen door middel van een doedelzakdeuntje. Dit geheel levert leuke kiekjes op en even later knopen we een gesprekje aan met John. Even op de foto met hem kan natuurlijk niet ontbreken.

Inmiddels zien we de veerpont naderen en rijden we de motoren de boot op, waar gevraagd wordt of wij al kaartjes hebben of die nog moeten kopen. We hebben geen kaartjes, dus die gaan we binnen kopen, met al ons losgeld, aangezien dat toch niet in te wisselen is. We komen uiteindelijk welgeteld 5 penny tekort, maar niet gevreesd, binnen 1 seconde geeft een man achter ons de ontbrekende 5 cent met een glimlach. Weer iets Schots. Ik weet nu al dat ik de openheid, de gemoedelijkheid en de warmhartige Schotten ga missen. Bovenop het dek genieten we even van de zon en het uitzicht, wat pa wilt vastleggen op de videocamera. Op hetzelfde moment biedt een man zijn zonnenbril aan, om zo een betere opname te maken van het uitzicht. “Use this Polaroid, your video will look better with it!”. Geniaal toch?

We verlaten bij Arrochar de Highlands, waar ik de contouren van de laatste bergen in mijn spiegels zie verdwijnen, en daarmee gelijk hetgene wat voor mij Schotland is: hoe verder we afzakken naar het oosten/zuiden, en daarmee in meer stedelijk gebied komen (Edingburgh/Falkirk/Sterling) hoe afstandelijker de mensen weer worden. Geen glimlach meer van iedereen die je tegenkomt, geen begroeting van elke voorbijganger, geen gesprekken die iedere voorbijganger met je aanknoopt en niet meer het gevoel niets op slot hoeven doen en alles aan je motor te kunnen laten hangen. Eigenlijk hetzelfde als bij ons. Wellicht gewoon een gevolg van overbevolking.

We bevinden ons nu in Peebles, wat een aardig stadje is, maar ik vind het nu alweer te druk qua steden, wegen en mensen. Ik mis de landelijke gebieden van Schotland nu al. Morgen is het ongeveer 1,5 uur rijden naar Newcastle waar de boot weer op ons zal liggen wachten. Alle tijd, dus eerst een beetje uitslapen op een extreem laag tempo ontbijten.

Reacties

Reacties

Lenie

Wat een kostelijk verhaal weer,moet steeds glimlachen om die schrijfstijl van jou. Heel erg leuk en ja ik heb gegoogeld
naar "haggis",geloof niet dat ik dat zo vroeg zou eten (denk van helemaal niet) Jammer dat het weer bijna om is,de tijd vliegt voorbij. Maar jullie kunnen weer omzien naar een mooie reis.

mum

Wat zijn die verhalen van jou toch leuk om te lezen en wat beleven jullie mooie dingen!!! Ik vind t zo fijn voor jullie, morgen weer thuis,maar weer een prachtige ervaring rijker!

Poeppescheetjie

Hallo lieve mannen,
Wat hebben jullie weer leuke dingen meegemaakt, dat kan je mooi in je broekzak steken ;) (die heb je genoeg in die pakken van jullie)
Ik ben stiekem toch wel weer blij dat het er op zit en ik me nachten niet meer alleen hoeft door te brengen.
Veilige reis en tot morgen! xxxx

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!