Door een zeer complexe storing in de high tech satelliet horloge van vaders, is het plots weer Nederlandse tijd, waardoor de wekker niet om 8:00 lokale tijd gaat, maar om 7:00. Hier komen we alleen later pas achter. Gisterenavond hebben wij met de bediening afgesproken om 8.30 te zullen ontbijten. Maar goh, wij lopen om 8:15 beneden, en er is nog helemaal niemand aanwezig. We lopen even naar de motoren terwijl de lucht nog grijs en vochtig is, waar plots vanuit mijn ooghoek ik een klok zie hangen in de keuken, die vrolijk 7:20 aanwijst. “Euh pa, volgens mij staat je klokje nog op Nederlandse tijd.” Volgens André heeft één van de spoken in Melrose Abbey gisteren met zijn horloge lopen spelen, die daar ook al het geld uit zijn portemonnee in de rondte lieten fladderen.

We eten ons “continental breakfast” braaf op, kleden ons om en hopen dat de motoren starten, omdat ze hele nacht in de regen gestaan hebben. Geen probleem. Over regen gesproken, het drupt nog steeds (echt regen is het niet te noemen) en warm is het zeker niet te noemen met 4 graden, als we rond 08:30 (lokale tijd) ons eerste B&B alweer achter ons laten. Pak en beet de eerste 100km regenachtig, tot rond 12:00 bij Grantown-on-Sprey de lucht eindelijk lichter begint te worden en het zonnetje duidelijk aan het vechten is om zijn stralen door het wolkendek te prikken. Het wordt in de verte steeds zonniger en zo’n 25km verder rijden we dan eindelijk in de zon en is zelfs het wegdek droog. Inmiddels is ook de temperatuur opgelopen naar zo’n 12 graden, genieten! We stoppen even bij de dolfijnenspot waar we vorig jaar ook waren, maar helaas geen flippers te zien. Wel een paar mooie stenen gevonden voor thuis. We stappen op, en zien in de verte de mooiste schouwspellen van dramatische regenbuien, gecombineerd met hier en daar en regenboog, foto’s hiervan in het album.

We naderen ons tweede B&B in Bonar Bridge, en met nog 8km te gaan wordt de lucht weer donker en belanden we in de zoveelste regenbui. Gelukkig zijn we er snel en is de kamer en de douche lekker warm. Bonar Bridge is het laatste stukje beschaafde wereld, alvorens we morgen het eenzame gebied induiken, om via Durness naar onze “wooden cabin” te rijden nabij Lochinver. Zie www.thelittleabodes.co.uk. Stiekem hoop ik op een onbewolkte nacht, omdat deze plek één van de donkerste plekken in Europa is qua lichtvervuiling: sterren spotten doe je hier! Maar omdat we al ons geluk vorig jaar al verbruikt te hebben, zit dat er niet in vrees ik.